'Terugkeer van de extase' (Peter Waterhouse) by Erik de Smedt published on 2021-08-28T07:23:42Z Als boom. We zijn heel stil voor elkaar. De boom Hier is dus de wereld. Hemel, vogels, gras. Zoveel vingers voor je kersen. Hou je van me? Snel. Hoe zien we er weer uit, wij mieren? Ik heet hek. Spring erover. Als muis is het piepklein. Muis. Mais. Help me tegen de man die me maait. Help, de hemel drukt me neer in deze beek. Blauw denken. Waar zijn de voeten wanneer ik er als water geen heb? Waarom vis? Als vis onder de hemel? Hou je nog van me? Was de hemel ooit hartelijk? Is het geweest, geweest. Spring erover. Wat is een boom? Een boom is een muizenpoot van de hemel. Bij de, onder, voor. Als bos lopen veel weertypes voorbij. Ik heet het weer met de beken als vloeibare voet. De voeten. De voeten komen tot bij wie? Wat zijn we snel. De muis is een boom met snelheid. Van harte geliefd en geweest als hemel en dus de vogels. De vogel die me begrijpt. Het weer is een boom boven de hartelijke wereld. Hier nog praten met taal is niet erg makkelijk. Snel verliefd. Dat zijn er veel … Wat ben ik vergeetachtig. Nu al eet ik een appel. Ik de appel word gegeten. Mensen moeten vaak je zeggen. Je zeggen heb ik geleerd. Kussen is ook een wijze van kussen. Wat weten we nou? Is neus een dom woord? Waar de hemel was is hij geweest. Nu praat ik erg alleen. Een neus per persoon. We zijn heel stil voor elkaar. Vis komt aanstormen. Ik ben de boom en de vis. Het boompje. De mais in de hoogte tegen het weer: hoe zie ik eruit? Oog kijk naar hier. Peter Waterhouse ‘Rückkehr der Ekstase’. Vertaling Erik de Smedt. Duitse tekst: https://www.lyrikline.org/de/gedichte/rueckkehr-der-ekstase-199 ___ De Oostenrijkse dichter en schrijver Peter Waterhouse (*1956) laat zich in zijn vloeiende verzen niet afleiden door semantische en syntactische regels. Hij ervaart de wereld als één samenhangend geheel, te groot om het in een talig keurslijf te dwingen. De vertaling verscheen in het tijdschrift Terras #16 ‘Over de grens’. Genre poëzie